Ik toets elke dag even Mauritanie in op twitter en was verbaasd een Nederlands bericht aan te treffen over hotels in Mauritanie. Mauritanie is een soort tweede vaderland voor mij en na 33 jaar journalistiek in Noord Nederland (DvhN en LC) stort ik me m.i. van volgend jaar helemaal op een project in Rosso RIM.
Ik heb me de afgelopen jaren heel wat geergerd aan de barrelrally’s, met name Amsterdam-Dakar Antw. Banjul is op detail beter, maar ook daar heb ik wel wat op aan te merken.
Ik merk overigens op dat jullie de belangrijkste zaken waar ik over mekker goed voor elkaar hebben. Riders for Health is de minst slechte organisatie om te steunen in Gambia. En ook jullie auto is OK. Dat lijstje met auto’s welke wel en welke niet bij de FAQ’s op de site van A-B is van mijn hand. En de luxe overhead van de operatie betalen jullie volgens mij ook uit eigen zak.
Gambia is het laatste land in W-Afrika dat ik heb bezocht, maar toen ben ik er ook maar meteen drie jaar part-time gaan wonen. Diende vooral als basis voor ritjes met toeristen naar andere landen in de regio. Senegal. Mali, Mauritanie, Guinee en Burkina Faso.
Was er in 2006 wel klaar mee. Wat een corrupte bende en wat een foute hulp. When the rich meets the poor levert altijd genante vertoningen op, maar als je gewend bent door gebieden te reizen die grotendeels van westerse invloeden verschoond zijn gebleven valt Gambia niet mee.
Bovendien moet ik vrezen dat ik in de bak wordt gegooid nadat ik Jammeh voor het radioprogramma ‘Met het oog op morgen’ een gevaarlijke gek noemde. Ik kreeg althans nadien een dreigmail van die strekking.
Een van de dingen die ik op A-D en ook A-B tegenheb is dat ze in Gambia intensief samenwerken met de Jammeh-foundation. Die wordt geleid wordt door de vrouw van meneer de dictator. Na het verdwijnen van Khadaffi heeft die de pole-position wat betreft gevaarlijk gekke machtsmisbruikers in Afrika overgenomen. De keer dat ik eens met mijn neus bij de veiling van de barrels van AD stond verdween de helft van de opbrengst in de zakken van de bazen van de foundation.
Daarnaast vind ik het raar dat nagenoeg alle particuliere hulp vanuit Nederland voor West-Afrika in het dwergstaatje terecht komt. Niet helemaal toevallig het enige land waar strand, restaurants, discotheken en luxe hotels ruim aanwezig zijn. Daaruit trek ik de conclusie dat we allemaal wel Afrika willen helpne, maar dat het wel een beetje gezellig moet zijn. Wat bij mij dan weer de vraag oproept, doen we het voor hen of doen we het voor ons zelf?
De rit zelf is prachtig. Ben de afgelopen 25 jaar een keer of veertig door de woestijn gereden. Voor het project heb ik een 9-persoons busje op het vliegveld van in Agadir staan. Daarmee rij ik in 2 dgn naar Rosso. Naar Agadir vlieg ik voor een paar tientjes met Ryanair. Leeuwarden – Rosso heb ik al eens in vier dagen gereden met een oude Peugeot van 300 euro. Het is allemaal niet zo moeilijk. Tot Agadir is alles vierbaans, daarna is de hele route geasfalteerd. Volgens mij zijn er heel veel dingen op jullie wensenlijstje waar je wel een streep door kunt zetten.
De kans is groot dat ik in oktober in Rosso zit. Als jullie me op twitter volgen kun je zien of ik er dan ben. Nodig ik jullie uit een kop thee of een meegesmokkeld biertje.
Ik organiseer volgend jaar hier in Friesland de ecorally (alle verstookte diesel winnen we op onze plantage terug) Tytsjerksteradiel – Timboektoe. Ook de Desert Cops (de mannen van de KLPD die ik al twee keer eerder op pad heb geholpen) gaan dat doen en vanaf 2013 staat deze rally open voor iedereen. Dus, mochten jullie de smaak te pakken krijgen.

Groet,
Marius Dussel, Leeuwarden.