Kreupelen door de Sahara in nachtelijk Mauritanië

het 'klein konvooi'

De reis van Antwerpen naar Banjul kent vele bijzondere momenten maar het meest bizar is waarschijnlijk het nachtelijk avontuur van het “klein convooi” door de Mauritaanse Sahara; met een zieke gids en zonder begeleiding van de Gendarmerie Nationale.

De dag daarvoor was de gehele Challenge colonne vertrokken uit Nouâdhibou richting Nouakchott, de hoofdstad van Mauritanië, via de ongebaande sahara. De route die de gidsen kozen bleek eigenlijk alleen goed te doen met een fatsoenlijk geprepareerde 4×4 met als gevolg dat de geplande overnachtingplaats, aan de voet van een zandduin, niet gehaald werd. De personen auto’s reden met regelmaat vast en ook diverse 4×4′s kwamen onwrikbaar vast te zitten in het soms zeer mulle zand.

Challenge colonne op weg naar overnachtingplaats

Het te doorkruisen terrein was verschrikkelijk mooi maar ook verraderlijk. Grote pollen kamelengras, waar je echt niet overheen wilt rijden, diepe kuilen, hoge richels, keien, super mulzand, wasborden en alle andere typisch ongerepte natuurlijke elementen doken spontaan op. De snelheid lag eigenlijk te hoog voor dit soort terrein maar men wilde de geplande overnachtingplaats halen.

Tegen het vallen van de duisternis werd besloten toch maar kamp te maken. Hierdoor konden de deelnemers bij het snel invallen van de duisternis nog net hun tent opzetten voordat het hele geïmproviseerde kampement in het donker werd gedompeld. Doorrijden was geen echte optie en de meeste deelnemers wilden een punt achter deze dag zetten.

Kampement van het 'klein konvooi'

De volgende ochtend werden de auto’s bij het eerst daglicht gestart en vertrok de colonne. Het was 7:00

De colonne op weg naar de kust - het klein konvooi bij elkaar

Einddoel van die dag: het strand, waar dan opnieuw overnacht zou worden. Het strand zou die dag door geen van de deelnemers gehaald worden. Het terrein werd nog zwaarder, er waren regelmatig problemen en op enig moment reed de Mercedes van Toubabs4Gambia, ondanks extra carterbescherming, z’n carter kapot. Achteraf is het nog een wonder dat het zolang ‘goed’ bleef gaan.

Er werd door één van de gidsen een verbazingwekkende noodreparatie uitgevoerd met behulp van een stukje blik, geknipt uit een leeg cola-blikje, en een tube metaallijm. Tijd om de reparatie fatsoenlijk te laten uitharden was er niet want de organisator wilde door. Ondertussen was wel duidelijk dat deze route volstrekt ongeschikt was voor de personen auto’s en wat nog moest komen was zo mogelijk nog erger. We besloten dus als “klein convooi” een andere route te gaan rijden. Zo snel mogelijk, dat wil zeggen, via de kortst mogelijk route, naar de verharde weg en vandaar door naar Nouakchott.

Een carterpan repareer je met metaallijm, dubro en een stukje colablik

Na aanvankelijk wat bezwaren van de organisatie kregen we een gids en de zegen en konden we aan ons eigen avontuur beginnen. Een avontuur dat we niet snel zullen vergeten maar achteraf gezien toch als enig juiste beslissing op dat moment moeten kenmerken. Voor deze gelegenheid voegden 2 andere teams zich bij het “klein convooi” – TwentRover en Falkor. Een bejaarde Landrover 109 zonder tussenbak (die was defect) en een Toyota Landcruiser.

voor het eerst nu een weg zoeken door het onbekende

Ondanks dat de afstand tot de verharde weg hemelsbreed slechts 12 km was zou die trip ons een fors aantal uren gaan kosten. De snelheid werd afgestemd op het terrein en de personenauto’s evenals de route die gekozen werd. Bijkomende moeilijkheidsfactor: een zieke gids die zo nu en dan een verwarde indruk maakte; uit de leidende auto stapte om zich te heroriënteren, omstandig probeerde uit te leggen waarom bepaalde richtingen wel en andere niet konden om dan een volstrekt andere richting op te gaan. Ondertussen was de inktzwarte duisternis ingetreden waardoor ons gezichtsveld beperkt werd tot wat de lampen konden verlichten.

De avond valt, binnen 15 minuten is het nu inktzwart

Nu is de sahara niet zo ongebaand als je wellicht zou denken maar de tracks die er zijn, zijn gemaakt door 4×4′s en vrachtwagens. Deze tracks zouden voor de Landcruiser en DesertBeagle geen probleem gevormd hebben maar wel voor de Mercedes, Peugeot en 2-wiel aangedreven Landrover. Die tracks moesten daarom gemeden worden maar vormden wel het richtsnoer voor onze koers. We zochten en maakten ons eigen track in de buurt van die bestaande tracks.

Lange tijd ging dit goed tot de Mercedes zijn uitlaat eronderuit reed. Dit merkte we pas een flink stuk verder toen de Landrover zich vast reed bij het oversteken van zo’n bestaande track. Teruggaan om die uitlaat te zoeken of gewoon verder gaan. We besloten om verder te gaan – zoeken in het donker naar een stuk ijzer dat ergens ver achter ons ligt zou niet alleen lang kunnen kosten – het was onmogelijk om exact op ons spoor terug te rijden.

Opnieuw vervolgde het “klein convooi” met aanhang haar weg. Op basis van de GPS informatie die de TwentRover en DesertBeagle konden uitwisselen wisten we dat we dicht bij de verharde weg zaten. Maar het was nog steeds niet mogelijk om in één directe lijn te rijden. Uiteindelijk zouden we een uur later daadwerkelijk die verharde weg bereiken (180km van Nouakchott). Een stuk noordelijker dan dat we oorspronkelijk zaten maar niet voordat we nog een rillerig avontuur hadden mee gemaakt.

Het laatste stuk naar de verharde weg bevatte in toenemende mate terrein en tracks met zeer mul zand. Voor de 4×4′s niet echt een probleem maar voor de personenauto’s des te meer. Al geruime tijd hadden we lichten achter ons gezien en dit laatste stuk leken die lichten ons exact te volgen op een afstand van zo’n 500 meter. Dat bleef het geval tot dat de Peugeot zich opnieuw vast reed.  Terwijl we de DesertBeagle achteruit reden om ze los te trekken kwamen de lichten nu wel dichterbij. Iets wat in eerdere gevallen niet gebeurd was.

uit voorzorg de sleepkabel standaard aan de Peugeot

We hadden al veel eerder besloten om de sleepkabel gewoon aan de Peugeot te laten zitten en Nicky – co-piloot van de Peugeot -  zat met het andere eind op schoot voorin. Zodra de DesertBeagle voldoende achteruit was gekomen haakte zij de sleepkabel aan, stapte weer in, en trokken we de handel weer op gang. De onbekende lichten bleven dichterbij komen. Het was nu rijden en blijven rijden. Dit is dan zo’n moment dat je je herinnert dat Mauritanië 5 op een schaal van 6 heeft wat betreft onveiligheid.

Het bleek loos alarm. Een Toyota CrewCap met wat personen die ons met een ruime bocht passeerde. Het zou maar zo kunnen dat zij in eerste instantie banger van ons waren dan wij van hen. Maar toch – dit zijn geen landen waar je risico’s wilt nemen.

Enige tijd later bereikten we de verharde weg op een soort van dijkje. Bovenop dat dijkje een check-point. Hoe kies je het uit in de middle-of-nowhere.

Terwijl de gids zich onderhield met de aldaar aanwezige gendarmerie deden wij ons ding; banden weer op spanning brengen en de tanks bijvullen uit de jerry-cans. We hadden immers nog zo’n 180km te gaan.

De gendarmerie bleef wat in de buurt hangen maar toen we eenmaal alle auto’s op de weg hadden gezet of getrokken, vertrokken de heren ook. Het enige dat achterbleef waren de borden “checkpoint” waarvan ik er een bijna platreed toen ik achteruit de dijk af wilde draaien om de Mercedes omhoog te trekken.

Alles weer in orde, miniconvooi in stelling, heldere afspraak met gids dat de DesertBeagle vanwege haar zwaailichten achteraan zou rijden, stokte het geheel nog geen 10 meter verder. De waterpomp van de Landrover had het opnieuw begeven. Repareren of enige poging daartoe was niet realistisch, dus aanhaken en slepen. De Landcruiser van Falkor ervoor en gaan; gaan voor de laatste 180km in nachtelijk Mauritanië.

Voordat het zover was ontstonden er achter en voorons een kleine files, files van diverse voertuigen die uit respect stopten voor de “checkpoint” borden, wachtend op de strenge blikken en indringende vragen van de gendarmerie die ze hier verwachtten. Maar die was pleitte; alleen wij stonden er nog. Aangezien het mij geen goed idee leek een aangroeiende mensenmassa om ons heen te verzamelen een nieuw talent aangeboord: verkeersregelaar in Mauritanië. En het werkte. Zwaailichten van de DesertBeagle aan, midden op de weg gaan staan, streng kijken en kordate armbewegingen loste de verkeersopstopping op .

Doordat Dennis, die de Landrover sleepte absoluut de gids niet naast zich in de auto wilde hebben besloten we dat Henk van Destination Julbrew met de gids in de Peugeot voorop zou rijden en Nicky bij Dennis zou instappen. En zo vertrok een licht kreupel konvooi zuidwaarts.

Uit veiligheidsoverwegingen reed Henk met de gids op aanzienlijk afstand voor het konvooi uit totdat …. “alle lampjes op het dashboard gaan branden” over de 27Mc klonk en dat zou dan ook meteen het laatste zijn wat we van Henk hoorden en zagen voor het komende halfuur.

In dat halfuur – misschien was het korter, misschien was het langer – was de spanning bij de andere leden van het konvooi te voelen. Waar was Henk, waarom reageerde hij niet, waarom zagen we geen auto langs de kant. We deden wat we het beste konden doen – door blijven rijden.

Uiteindelijk vonden we Henk dan. Onder een boom naast een gendarmerie post – op advies van de gids die overigens zelf naar binnen was gegaan om thee te drinken en eigenlijk niet verder meer wilde.  Uiteraard was dat geen optie – de dynamo van de Peugeot had het begeven en de aanwezige ambtenaren begonnen zich in toenemende mate voor ons te interesseren. Dus, aanhaken, en rijden waarbij we minimaal aandacht aan de lokale poppetjes besteedden.

En zo vertrok het verder gekreupelde klein konvooi richting hoofdstad. In een andere formatie vanwege de 2 sleeps en de meer dan gewenste achterverlichting van het laatste voertuig. Landcruiser, nu met Hans (co-piloot van de Mercedes) achter het stuur en de gids ernaast, voorop met aan een sleepkabel de Landrover. Daarachter de DesertBeagle, met de Peugeot op sleeptouw en Henk en Nicky weer herenigd. En als hekkesluiter de brullende Mercedes met Herbert en Dennis, zonder uitlaat maar met fantastische achterlichten.

Zo trok het immer dappere groepje verder zuidwaarts, zonder gendarmerie, met zieke gids en vol vertrouwen dat we ook die laatste 150 km wel even zouden wegvreten. We zijn tal van checkpoints gepasseerd, met ruim gebaar de standaard formulieren uitgedeeld en meteen weer rijden. Hierdoor kregen de inzittenden van de gesleepte voertuigen niet altijd de kans om hun geloofsbrieven te overhandigen maar als je gebruik kunt maken van de verwarring moet je dat gewoon doen. En verwarring was er met regelmaat bij de checkpoints die overvallen werden door deze bizarre nachtelijke optocht.

Er was nog even een korte commotie toen we Nouakchott binnen reden op weg naar het hotel. Plotseling werden we omringt door allerlei hotsebotse wagentjes die ons van links en rechts leken in te sluiten. Zwaailichten aan en gas erop zorgden ervoor dat we ruim baan kregen. Bij het naderen van het hotel zwaaiden de grote stalen deuren in de vestingachtige muur rondom het hotel al open en schoven we zo naar binnen. Nou ja, bijna dan, op het allerlaatste moment brak de sleepkabel tussen de Landcruiser en de Landrover. Nicky en Karin schoten direct naar buiten en duwden het orange gevaarte naar binnen waarna ook de DesertBeagle met Peugeot en nog steeds brullende Mercedes een veilig heenkomen konden zoeken binnen de muren.

De stalen deuren werden met een dreun achter ons gesloten. Het was bijna 2:00 de volgende dag.

Na 17 uur rijden dan uitrusten in een luxe dakhut