Een nieuwe Challenge

Defender Thomb Raider

Er valt nog heel veel te vertellen over de afgelopen Challenge en dat zullen we ongetwijfeld nog doen. Nu zo’n vier weken na het afronden van de Antwerpen-Banjul Challenge zijn de indrukken ingedaald en kunnen we deze onvergetelijke reis weer als een logische, chronologische aaneenschakeling van ervaringen oproepen. Dat was zeker niet het geval de eerste dagen na de finish. Toen vochten hoogte- en dieptepunten om aandacht, los van de volgorde waarin ze hadden plaatsgevonden.

Wat nu hoofdzakelijk overblijft zijn twee onuitwisbare indrukken. Marokko en Mauritanië. Twee totaal verschillende landen die een diepe indruk hebben achtergelaten om totaal verschillende redenen. De challenge heet formeel geen rally op snelheid maar om toch binnen het tijdschema de gehele rit afteleggen moet er wel degelijk op snelheid gelet worden. Iedere dag pas in het donker het volgende hotel of camping bereiken is lang niet altijd een feest.

Natuurlijk is het soms best spannend om je weg door het ongerepte in het donker te zoeken met alleen een GPS als richtingsindicatie. Nadeel is dat je bitter weinig van de vaak schitterende omgeving ziet. Zoals de rit van Erfoud naar een hotel in de buurt van Merzouga aan de voet van de zandduinen, dwars door een stuk Sahara. Een fantastische ervaring maar niet om iedere dag te doen. Dan mis je domweg te veel van het landschap en haar ruige schoonheid. Overigens is deze ervaring wel reden voor een extra accessoir: een richtbare schijnwerper.

Nu waren we al besmet met het rijden in Afrika en dan met name het trekken door onbekende, ongebaande gebieden met een (gehuurde) 4×4, maar de Challenge heeft die drang alleen maar verder aangewakkerd. Als je al besmet bent met het gaan waar weinigen komen en zien wat weinigen zien dan ga je na zo’n Challenge opnieuw je grenzen verleggen. Tijd dus voor een nieuwe Challenge.

De Antwerpen-Banjul Challenge heet formeel een unsupported challenge maar veel procedurele handelingen worden de deelnemers uit handen genomen. Voor wie nog nooit iets dergelijks gedaan heeft een fantastische service. Misschien wel onmisbaar om het avontuur in redelijke veiligheid mee te maken. Verder zijn er verschillende verzamelplaatsen geregeld zodat de gehele groep met regelmaat te samen komt op een van te voren afgesproken tijd en plaats. De voordelen hiervan zijn evident, de nadelen – voor sommige – minder.

We zijn door tal van plaatsen gekomen waar we graag de auto aan de kant hadden gezet om het lokale reilen en zeilen wat intenser mee temaken. Helaas was daar vaak geen tijd voor. Een zijspoor of track pakken in een totaal andere richting dan die je naar het volgende afgesproken waypoint brengt? Vergeet het maar, je zou de aansluiting met de groep kunnen missen. Allemaal begrijpelijk, de Challenge heeft een ander doel.

We zijn er achter gekomen dat we niet van die Challenge mensen zijn; het gaat ons niet om van A naar B naar C te rijden en dat bovendien binnen een van te voren bepaald tijdschema. We zijn meer expeditie mensen waarbij het volstrekt normaal is als een je een dag doet over 30km. Explorers dus eigenlijk. En dat gaat onze volgende Challenge worden.

Volgend jaar, waarschijnlijk September, gaan we terug naar Marokko. Terug met slecht twee criteria in het achterhoofd. De reis mag niet langer duren dan 4 weken (plus minus een paar dagen) – ook wij hebben onze sociaal maatschappelijke verantwoordelijkheden – en we rijden alleen bij dag licht (tenzij we persé een bepaalde locatie die dag willen bereiken). Ons doel voor deze expeditie: meer leren over Marokko, het landschap, haar cultuur en bevolking. We hebben veel van de Challenge geleerd en die kennis gaan we verwerken in onze auto, een Landrover Defender,  en reisschema. Mauritanië schuiven we voor nu even op de lange baan, maar wat lonkt dat land.